Zondag 26 mei:
We hoeven vandaag niet heel vroeg weg, maar ik sta op tijd op, zodat ik alle rust heb. Bovendien wil ik Doortje op tijd eten geven, zodat ze er geen last van zal hebben tijdens het wandelen. Als ik klaar ben met douchen, ga ik Doortje uitlaten. Het eerste dat ik hoor is het geluid van de koekoek. Ik ben weer terug!
Vandaag zullen we zien of de bergen te steil zijn voor Doortje of dat ze nog zal lopen als een jonge hond.
Steil en pittig begin
Om 8.30 is het ontbijt met verse broodjes, sap, een eitje en andere lekkere dingen. Een uur later vertrekken we voor een eerste wandeling. Het eerste stuk is best een beetje steil en smal. Dat is pittig. Ik moet duidelijk weer wennen, maar ook Doortje begint al snel te hijgen. Op een bepaald stuk vind ik het zelfs wat spannend. Doortje en ik lopen achteraan, maar ik voel me niet prettig. Voor Doortje is het wat steil en dus heeft ze mijn hulp nodig. Als ik naar links kijk, zie ik (in mijn ogen) een afgrond…Ik ben bang uit te glijden, maar uiteindelijk kom ik goed boven met wat support van de anderen….pffff.
We hebben de vuurdoop weer gehad 😉
Heidi-gevoel
Het tweede deel van de wandeling leidt ons over bredere, minder steile paden en door alpenweiden. Ik vind het prachtig en krijg echt een Heidi-gevoel! Onderweg eten we onze lunch op genietend van het mooie uitzicht. Inmiddels is de zon ook flink gaan schijnen. Doortje heeft het warm, maar het is niet ver meer.
Ondanks dat we allebei echt even moeten inkomen, was het genieten. Ik ben trots op Doortje met haar dappere korte pootjes! Uiteindelijk blijkt geen berg te steil voor haar.
We zijn vroeg weer terug en dus kunnen we ’s middags lekker nog even in de tuin zitten. We lezen wat en we kletsen wat. Lekker ontspannen met een wijntje erbij.
na het avondeten is iedereen moe en gaan we allemaal vroeg onder de wol.
Heb je het begin van onze reis gemist? Lees hier de eerste blogpost.
