25-01

Vandaag stond de Krimmler Wasserfalle op het programma. Deze waterval had ik tijdens mijn eerste Dogwalktrailvakantie al gezien, maar ik was heel benieuwd hoe hij er nu in de sneeuw en kou uit zou zien. Misschien wel bevroren!
We vertrokken iets later deze keer, dus dat betekende ook iets langer onder de warme wol. Best lekker met de kou buiten 😉

Krimmler Wasserfalle

Om 10.15 uur gingen we op pad. Natuurlijk eerst weer genieten van het uitzicht vanuit de bus. Doordat het zo koud gebleven was na de sneeuwval, waren zelfs de bomen nog wit aan alle kanten. Betoverend.
Bij aankomst kregen we allemaal een setje sneeuwkettingen mee voor onder onze schoenen in plaats van de sneeuwschoenen. We hadden ze niet direct nodig. Terwijl Doortje en ik wachtten op de rest, begon ze ongeduldig te blaffen. Een teken dat ze er zin in had. Het begin van de wandeling was vrij vlak, maar we wandelden wel weer een sprookjesboek binnen. Niet in woorden te vangen hoe ontzettend mooi het buiten was! On-ge-lo-fe-lijk! Ik wist bijna niet waar ik moest kijken en jeetje wat voelde ik me op dat moment immens dankbaar dat ik hier mocht lopen met Doortje. Doortje had goede zin en liep vrolijk voor me uit. De sneeuw was minder diep wat fijn was voor haar. Opnieuw scheen de zon wat alles nog mooier maakte dan het al was. Wat een geluk dat we dit schitterende weer hadden! Oké, heel koud, maar oh oh oh top top top!

Klimmen en klauteren

Na intens te hebben genoten van het beginstuk, begon de klim naar boven en dat was best een pittige klim. Doortje had de vaart erin en ondanks dat het dus pittig omhoog ging en er ook nog sneeuw lag, ging ze als een speer. Wat was ze lekker aan het klimmen en klauteren! Onwijs genieten van mijn kleine bergteckel. Op sommige stukken twijfelde ze. Dan liet ik het haar zelf proberen. Dat lukte haar vaak, maar soms moest ik even helpen omdat het dan net te hoog of te glad was voor haar om zelf te klauteren.
Onderweg af en toe een adempauze en ook momenten om de waterval te bewonderen. Deels was deze bevroren en deels stroomde het water nog. Zo mooi en zo bijzonder.

Trots

Boven was het weer een echt fotomoment en hebben we genoten van de rust. Sowieso kwamen we op de weg naar boven niemand tegen, wat alles nog specialer maakte. Hierna zouden we gaan lunchen in het restaurant boven, maar dat bleek gesloten, dus hebben we de weg naar beneden maar ingezet. Hier heb ik mijn sneeuwkettingen voor de zekerheid maar om gedaan (voor de zekerheid, maar stiekem ook omdat ik er perse op wilde lopen 😉 ). Onderweg nog weer mooie watervalmomentjes! het restaurant beneden bleek ook dicht, dus zijn we maar gauw de bus in gesprongen en hebben we onderweg een broodje gehaald.  Toen we weer terug kwamen, had ik het inmiddels koud en zin in een warme douche. Na zo’n wandeltocht door de sneeuw en de kou was dat wel echt een beloning.
Omdat we een jarige hadden, zijn we uit eten gegaan, wat erg gezellig was. Daarna nog even foto’s kijken en lekker naar bed. Op naar nog weer een mooie nieuwe dag.

Mega trots op Doortje! Ook trots op mezelf! Zo’n fijn gevoel om na een periode met zo weinig energie dit weer te kunnen doen!