17-01

Stiekem had ik ’s nachts al door het raam gekeken om te zien hoe het er met de sneeuw voor stond. Van sneeuw word ik immers blij. Omdat het donker was en ik slaperig, kon ik er eigenlijk geen inschatting van maken. Bij het opstaan bleek er best wat sneeuw te zijn gevallen en het zou de hele dag blijven sneeuwen.

 

Gondelwandeling

Vandaag stond de gondelwandeling op het programma. Toen we bij de gondel aan kwamen, was het zonnig, dus hadden we vanuit de gondel mooi uitzicht op het meer van Zell am See. Eenmaal boven de sneeuwschoenen weer onder en we konden vertrekken.
We moesten eerst de skipiste oversteken, wat gelukkig zonder problemen ging. Van daaruit lekker het bos in door een hele dikke laag verse sneeuw. Doortje en ik liepen weer achterop door het spoor van de anderen. Al vrij snel betrok het en verdween de zon. Toen we even stil stonden, kwam er een enorme windvlaag die de sneeuw van de bomen deed waaien. Hierdoor werd het ineens helemaal donker. Even schrok ik, niet wetende wat er gebeurde, maar toen ik zag dat de gids rustig bleef staan, deed ik dat ook maar. Niets aan de hand, alleen maar sneeuw dat van de bomen werd geblazen. Doortje had ik nog wel snel in mijn armen genomen om haar uit de wind en de sneeuw te kunnen houden.
Waar we begonnen met een heerlijk zonnetje en ik zelfs nog iets zei over dat ik blauwe lucht zag, liepen we inmiddels in een serieuze sneeuwbui. Gelukkig had ik Doortje lekker dik ingepakt; Ze liep als een berggeitje omhoog en omlaag met flapperende oortjes. Het was fantastisch en weer een hele andere beleving dan vorig jaar. Overal om ons heen sneeuw sneeuw en nog meer sneeuw!

 

Bikkelen

Na een uurtje hadden we de keus om met de gondel naar beneden te gaan of door te lopen naar beneden. Omdat Doortje en ik de smaak wel te pakken hadden, besloot ik door te lopen net als de rest. Het was echt mooi en de gids die voorop het spoor trok, zakte op sommige plekken tot haar knieën weg in de sneeuw. Halverwege zagen we dat de stoeltjeslift was stil gezet vanwege de harde wind.
Op een gegeven moment werd het best zwaar. In de diepe sneeuw lopen is toch zwaarder en we liepen ook nog eens bergafwaarts (en ja, dat vind ik zwaarder dan bergop). Ook Doortje kwam op een gegeven moment niet meer door de sneeuw heen. De gids heeft Doortje toen een poosje op de arm genomen, maar dat werd ook zwaar. Doortje had geluk dat de gids een grote rugtas mee had en dat ze daar even in mocht zitten. Niet te lang, want niet bepaald comfortabel voor een teckel. Gelukkig werd de sneeuw al vrij snel daarna minder diep en kon Doortje weer zelf lopen. Dat vond ze ook prima. Het was nu niet ver lopen meer al leek het even nog lang te gaan duren. Ineens waren we beneden. Terug bij de bus heb ik Doortje haar jasje en pakje uit gedaan en haar lekker in een dekentje gewikkeld in de bench. Ook dit was weer een heel mooi avontuur. Het was prachtig en vooral, we liepen op plekken door het bos waar nog niemand was geweest door de verse sneeuw!
In plaats van eten in de bistro kregen we vandaag alles voor een heerlijk gourmet in ons appartement. Gezellige afsluiting van weer een superdag!

 

 

Facebook Instagram