Chocoladesnippers op de slagroom op de kers op de taart

19-01

Vorig jaar tijdens de sneeuwschoenwandelweek hadden we de hele week een strak blauwe lucht en mooie sneeuw. Dat was een geweldige taart! De kers op de taart zou ’s nachts een vers laagje sneeuw zijn geweest. Je kunt nou eenmaal niet alles hebben, dus we waren meer dan tevreden met het geweldige weer.
Toen het deze week begon te sneeuwen en er toch wel behoorlijk veel viel en we dus in de verse sneeuw konden lopen, was dat alsnog de kers op de taart. Wat wil je dan nog meer? Eigenlijk helemaal niets, dus als je dan ook nog slagroom krijgt en daar bovenop chocoladesnippers…tja…dan kun je alleen maar een heel blij en dankbaar mens zijn!

Sneeuwschoenwandelen met de hond in Oostenrijk

Naar de kloof

Winterlandschap in Oostenrijk Vandaag was alweer de laatste dag. We kregen de tip om bij de kloof te gaan kijken die nu bevroren zou zijn. Beiden waren we al eens in de kloof geweest met onze honden. Dat was in de zomer. Bij de Klammsee hadden we ook gewandeld in de herfst. We namen de tip graag aan, want we waren wel benieuwd hoe het er nou in de winter uit zou zien. We wilden de auto op de eerste parkeerplaats zetten, maar dat was geen optie. Er parkeren zou nog wel gaan, maar er weer wegkomen zou wel een probleem worden. We besloten dus een stukje door te rijden en gelukkig konden we even verderop de auto wel kwijt. Het betekende wel een stukje extra wandelen, maar dat was geen straf.
Buiten was het wederom prachtig. Alles was wit wit wit! Ik kon er geen genoeg van krijgen. Onze reisgenoot en zijn hond maakten het spoor en Doortje volgde met flapperende oortjes. Al wandelend kwamen we langs een wildvoederplaats, maar helaas geen wild te bekennen. Duimen dan maar voor de terugweg.

Slagroom op de kers op de taart

Na een poosje lopen, kwamen we bij de Klammsee aan. Het meer lag er prachtig bij Bevroren kloof bij de Klammsee met een dun laagje ijs erop. Omdat we niet precies wisten waar we de bevroren kloof konden zien, maar we wel een idee hadden, liepen we langs het meer tot aan de kloof. Daar zagen we dat het pad inderdaad nog verder liep. Op een gegeven moment zagen we de brug boven de kloof en de eerste ijspegels doemden op. Ik lieg niet als ik zeg dat mijn adem stokte in mijn keel en ik een brok kreeg in mijn keel. Toen ik op de brug stond, werd ik gegrepen door de schoonheid van dit natuurwonder. De diepte van de kloof en dan al die grote ijspegels… Zo immens! Dat is de natuur en ik voelde me nietig. Zo ontzettend dankbaar dat we dit mochten zien op de laatste dag. Zonder twijfel één van de mooiste dingen die ik ooit heb gezien! Dit was absoluut de slagroom op de kers op de taart! En aangezien ik slagroom heerlijk vind, was het moeilijk dit schouwspel los te laten, maar we moesten toch weer een keer terug.