Zondag 2 juni

En toen zat het er alweer op. De trein brengt ons weer naar huis. Terwijl we in de trein zitten zing ik in mijn hoofd “Kilometers spoor schieten onder mij door. Ik ben op weg naar huis. Dat wordt weer treuren thuis.” Het landschap schiet aan me voorbij en ik voel me bedroefd omdat ik de bergen weer achter me laat.

 

De eerste etappe naar huis

De trein zou even na 7 uur vertrekken en dus had ik de wekker vroeg gezet. Ver voor de wekker was ik wakker en ik kon niet meer slapen. Bang om door de wekker heen te slapen.
Ruim op tijd kwamen Doortje en ik aan op het station. Al snel vond ik het juiste spoor en het wachten op de trein kon beginnen. Ik had voor de terugweg eerste klastickets kunnen boeken tegen een tarief dat bijna hetzelfde was als tweede klastickets. Met het omboeken kon ik helaas niet voor de hele reis meer eerste klastickets krijgen, maar wel voor een groot deel.
Het was rustig zo ’s ochtends vroeg in de trein. Ondanks mijn getreur, genoot ik van het prachtige landschap dat aan me voorbij trok. Ondertussen lag Doortje lekker in haar bench te slapen.
In München hadden we onze eerste overstap. Van het spoor waarop we aankwamen naar het nieuwe vertrekspoor, was een behoorlijk eindje lopen. Dat viel nog niet mee met Doortje om mijn nek in haar bench en een koffer met bagage. Puffend kwam ik aan op het andere spoor. Ik kijk op het vertrekbord en jawel, ik zie mijn trein op het paneel staan. Yes, ik zit goed! ik moest nog wel een stuk lopen naar de plek waar mijn wagon zou stoppen, maar ik was er bijna….nou ja, dat dacht ik.

 

Gewijzigd vertrekspoor

Eenmaal bijna aangekomen op de juiste plek, komt een conductrice mij tegemoet lopen met de vraag of ik de trein naar Düsseldorf moet hebben. Ik bevestig dit en ze vertelt me dat die trein een ander vertrekspoor heeft. Ze vraagt me ook nog of ik dit niet heb gezien. Nou nee, mijn trein stond toch op het electronische paneel bij dit spoor? Ik heb het warm van al het gesleep en baal, maar niets aan te doen, dus ik loop terug.Voor ik het perron verlaat, kijk ik nogmaals op het paneel boven het spoor om te zien wat ik dan net niet heb gezien. In kleine rode letters bovenaan het paneel staat dat het vertrekspoor is gewijzigd. Misschien hadden ze dat op de plek moeten zetten waar normaal de bestemming en het treinnummer staat in grote rode letters. Wat ben ik blij als ik aankom bij het juiste perron.
Als de trein er is, zoek ik snel mijn plekje in de eerste klas. De komende 5 uur kunnen Doortje en ik lekker blijven zitten. Het is een warme dag, maar in de trein is het heerlijk koel.

 

 

Oververhitte laatste etappe

Vanuit München rijden we naar Düsseldorf. We hebben iets vertraging, maar in Düsseldorf hoef ik niet ver te lopen. De trein naar Utrecht vertrekt tegenover het spoor van waar Doortje en ik aankomen. Daar ben ik blij om, want ik voel me moe en oververhit. Vanuit een koele trein slaat de hitte op me. Gelukkig kunnen we in de schaduw wachten.
Als de trein er is, zoek ik mijn plekje. Ondanks dat dit een ICE trein is, zit ik alles behalve comfortabel. Ik zit bij het raam aan de zonkant en aan een tafeltje. De bench past precies tussen mij en het tafeltje. Ik zit dus klem. Bovendien schijnt de zon naar binnen en Doortje heeft het al heel snel warm. Ik doe de zonwering naar beneden en giet af en toe wat water in Doortjes nek, maar het helpt niet. Na zo’n lange reis heb ik hier geen zin meer in. Net na Arnhem gaat de persoon naast me weg van haar plekje en ik verlaat ook gauw onze plek. Ik loop vast naar achter waar mijn koffer staat. Het is niet ver meer naar Utrecht. Helemaal achterin in de schaduw zie ik nog een vrije plek. Daar ga ik met Doortje zitten.
Als we Utrecht naderen ga ik vast klaar staan zodat we gauw uit kunnen stappen, maar helaas de deur aan de perronkant is stuk. Omdat we helemaal achterin de trein staan, kunnen we even geen kant op. Rustig ademhalen dan maar en wachten.

Als we eindelijk de trein uitkomen, wacht mijn broer ons op. Doortje haal ik direct uit de bench en ik geef haar water. Onderweg wilde ze niet drinken, maar nu gaat het water er wel in. Mijn broer heeft voor mij een flesje met ijskoud water gekocht. Heerlijk!
Nog een klein stukje met de bus naar huis. Doortje mag nu lekker op schoot zitten. Wat een reis was het weer. Een hele onderneming en een avontuur. Bijzonder om dit nog een keertje met Doortje te hebben gedaan. Ondanks haar leeftijd van bijna 10 hoop ik stiekem dat ze nog een keertje mee kan naar de bergen. Ik vind het leuk, maar zij niet minder!

Wil je ook graag een keer zo’n leuke vakantie met je hond doen? Neem dan gauw een kijkje op de website van Dogwalktrail.

 

Facebook Instagram