Na een week begint Filou zich al echt thuis te voelen. Hij wil heel graag bij mij en Doortje zijn en begint puppystreekjes te krijgen. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar oh wat is Filou een ontzettend lekker mannetje! Een heel ander hondje dan Doortje als pup was, zo vrij en vrolijk. Ik geniet met volle teugen van deze deugniet.

Onzeker

Ondanks dat Filou zo vrolijk en vrij is en eigenlijk  helemaal niet moeilijk, heb ik me de afgelopen week vaak onzeker gevoeld. Na 8,5 jaar Doortje weet ik nu zoveel meer over honden. Heel fijn van de ene kant, maar van de andere kant maakt die kennis me juist onzeker. Wat als? Zou ik niet? Doe ik het wel goed allemaal? Moet ik niet? Allemaal vragen die door mijn hoofd gingen.

En dan hebben we Doortje nog. Het teckeltje dat 8,5 jaar samen met mij is geweest, samen met mij zoveel heeft ondernomen en zoveel avonturen heeft beleefd. Hoe moest ik alles zo aanpakken dat de situatie voor haar niet te stressvol zou zijn? Hoe moest ik alles aanpakken zodat ze Filou echt zou gaan accepteren als een huisgenootje? Zeker toen Doortje het afgelopen weekend overprikkeld was en alleen maar kon snauwen naar alles en iedereen, zat ik soms wel met mijn handen in mijn haar. Belangrijk vond ik het om Doortje de ruimte te geven haar grenzen aan te geven, maar om haar ook te helpen als het even niet lukte of als Filou te lang door ging. Gelukkig respecteerde Filou meestal Doortjes grenzen en zocht hij haar vaak niet eens op.

Beide hondjes geven wat ze nodig hadden, dat vond ik moeilijk en ook vermoeiend. De rest (blog, huishouden) ging immers ook door. En dan, op een moment dat het je allemaal even teveel wordt, lijkt er ineens iets doorbroken en kan de onzekerheid gaan plaatsmaken voor vertrouwen 🙂

Vertrouwen

Na het weekend zocht Doortje af en toe weer voorzichtig contact met Filou. Toen ze gister ineens weer wilde spelen, was dat zo fijn! Zeker toen ze samen hetzelfde speeltje vast hadden, werd ik blij.

Omdat ik het zelf nog lastig vind om beide honden tegelijk uit te laten (ze hebben beiden zo hun puntjes van aandacht…), was ik blij dat mijn moeder gisteren even mee wilde lopen. Wel op een rustig tijdstip, zodat we ook echt ontspannen konden lopen. Dat ging goed en gaf mij een trots gevoel. Mijn hondjes!

Toen we ’s avonds op de bank zaten en ik weer met twee hondjes bij me zat, Doortje naast me en Filou op schoot, voelde ik me een heel rijk mens. Twee totaal ontspannen honden en een ontspannen vrouwtje 🙂
Wilde ik van de week nog een pup-log schrijven alleen over mijn onzekere gevoel, toen de hondjes vanmiddag als twee dol dwazen door de tuin renden en elkaar beurtelings aan het uitdagen waren, werd ik overvallen door een gevoel van vertrouwen!
Ondanks dat Doortje af en toe nog wel wat wild doet, merk ik wel dat haar spel naar Filou ook verandert en ze ook af en toe wisselt van rol en zich dan klein maakt. Doortje mag dan wel groter en sterker zijn, Filou heeft het voordeel dat hij heel snel ergens achter kan wegschieten. Doortje en Filou beginnen duidelijk vrienden te worden. Wat hoop ik dat er een moment komt dat ze bij elkaar in een mand gaan liggen, maar ergens heb ik daar nu alle vertrouwen in.

Toen ik van het weekend met mijn handen in mijn haar zat en anderen mij enigszins geruststelden, kon ik alleen maar denken dat het tijd nodig had. Dat ze vandaag zo lekker zouden spelen en gek doen, had ik niet verwacht, nooit verwacht.
Nu ik dit schrijf, ligt Filou aan mijn voeten te slapen en Doortje naast me. Ja, ik ben een rijk mens!

Tegen welke uitdaging liep jij aan toen je er een hond bij kreeg? En hoe heb je dit aangepakt?