27-01

De tijd vliegt… Een week geleden waren we nu in Bamberg, onderweg naar Oostenrijk. Nu was het onze laatste dag alweer in Oostenrijk… Vandaag zouden we omhoog gaan, maar niet met de auto of de bus.

En up we go!

Vandaag gingen we met de gondel omhoog. Eén reisgenootje ging niet mee, omdat ze wat anders wilde doen. In haar plaats ging mijn reisgenoot van drie jaar terug mee die hier nu ook was. Erg leuk om haar en haar hond weer eens te zien. Het was toch een aparte ervaring deze keer met de gondel. Met Doortje was ik alleen nog maar in de zomer geweest en dan is het toch rustiger. Nu waren er natuurlijk skiërs.
Bij het uitstappen, kwamen we dan ook uit bij de piste. Best gek om daar te staan zonder de lange latten onder, maar met Doortje en sneeuwschoenen 😉
We zijn van bovenaf naar beneden gewandeld. Er zaten stukjes bij die goed te lopen waren, maar ook wat moeilijkere stukjes waarbij we door de diepe sneeuw moesten afdalen. Erg leuk, maar ik voelde dat ik vermoeid was. Daarbij had ik nog een Doortje voor me lopen waar ik ook rekening mee moest houden en die bij vlagen harder wilde dan ik…en geloof me, dan merk je dat een teckel behoorlijk sterk kan zijn!

In de zon op het terras en de laatste meters door de sneeuw

Op een gegeven moment liepen we door wat diepere sneeuw op vlak terrein. Doortje en ik liepen weer achteraan, maar Doortje moest zich toch nog wel een weg door de sneeuw worstelen, maar ze was fanatiek aan het lopen en genoot overduidelijk! En een Doortje die geniet, betekent dat ik ook geniet. Doortje is een echt bergteckeltje.
Na een poos wandelen, kwamen we uit bij een berghut aan de piste. We waren inmiddels ook wel toen aan wat te eten en te drinken. We hadden het warm en de zon scheen, dus we konden lekker buiten zitten. Heerlijk! Doortje haar jasje was nat, dus die heb ik uit gedaan. Gelukkig lagen er fleecedekentjes, dus ik heb Doortje lekker op schoot in een dekentje gewikkeld zodat ze warm zou blijven.
Toen er eten op tafel kwam, was mevrouw direct vergeten dat het koud was haha!
We hebben een aardig tijdje lekker buiten gezeten, maar uiteindelijk kregen we het koud. Tijd dus voor het laatste stukje op de sneeuwschoenen. Dat was een heel mooi stukje tussen de besneeuwde bomen door. Het laatste stukje hebben Doortje en ik nog even lekker samen genoten. Als dat pad nog een uur langer lopen was geweest, dan had ik het wel volgehouden, maar moe was ik wel.

Terug in het pension heb ik even lekker gedoucht en mijn spullen weer ingepakt. Om de week af te sluiten, hebben we nog lekker genoten van een heerlijke kaasfondue.

De bergen zal ik gaan missen, maar wat voel ik me intens dankbaar voor dit geweldige avontuur! Zonder twijfel was dit mijn mooiste vakantie tot nu toe! Ik ben enorm trots op Doortje en ook op mezelf.
Dank je wel Dogwalktrail! Het was een fantastische week!