22-01

Vandaag was de dag van genieten in duizendvoud! Natuurlijk weer op tijd opstaan om lekker rustig aan wakker te worden en me voor te bereiden op de kennismakingswandeling. Rond half 10 reden we weg naar het verzamelpunt om uitleg te krijgen onder het genot van een kopje koffie en taart. Het programma voor komende week werd doorgesproken, het materiaal afgesteld en Doortje mocht een skipakje passen, aangezien het koud was met temperaturen van -20!

Kennismakingswandeling

Doortje moest ook duidelijk wennen aan de kou, dus ik was wel even bang dat ze niet zou willen lopen, maar toen we eenmaal op pad waren, ging ze als een speer. Doortje en ik liepen achteraan, zodat Doortje kon lopen in het spoor dat degenen voor ons maakten in de sneeuw. Ondanks het spoor had Doortje al snel een mooie witte baard. Ik was opgelucht dat ze zo lekker vooruit liep. Ik hoefde haar niet te sturen en ze wilde vaak sneller lopen dan ik. De eerste meters waren echt opperste concentratie. Sneeuwschoenen daar had ik eerder al wel eens op gelopen, maar met een hond bij je is het toch heel anders. Je moet niet alleen op jezelf letten, maar ook op je hond, want op de pootjes van je hond wil je niet staan met de punten onder je sneeuwschoenen…

Klauterteckel

Toen Doortje en ik de slag te pakken hadden, was het Genieten met een hoofdletter G! Sneeuw, sneeuw, sneeuw! Zoveel sneeuw. Het schitterde prachtig in de zon. Dat alleen al was goud waard, maar om dit samen met Doortje te doen, was nog meer waard dan al het goud bij elkaar.
Doordat de zon scheen en we lekker doorliepen, kreeg ik het al snel goed warm. Na een poosje lopen, konden we ervoor kiezen door te lopen naar een bevroren waterval. Dat was een stukje zonder sneeuwschoenen. Ik wilde graag mee.
Het was een pittig klimmetje waarbij ik op sommige stukken echt op mijn knieën moest en me met behulp van mijn wandelstokken omhoog moest werken.

Een behoorlijke uitdaging nog omdat ik eigenlijk wel beide handen nodig had voor mezelf, maar ik met 1 hand ook nog Doortje omhoog moest tillen. Voor haar pootjes was het namelijk te steil. Het lukte me gelukkig goed en de waterval was mooi! Omdat we bij de waterval in de schaduw stonden, zag ik al dat Doortje het koud kreeg, dus ben ik snel terug gelopen richting een paar anderen. De steile stukjes waren niet te voet af te dalen. Ik ben gaan zitten, heb Doortje aan haar tuig opgetild en heb me laten glijden. Het zag er vast heel komisch uit. Op dat moment was ik weer even kind. Wat was dat leuk en genieten!

Terug zijn we over de weg gelopen en dat was gek genoeg zwaarder dan het wandelen in de sneeuw met sneeuwschoenen. Eenmaal bij de bus kreeg Doortje het toch wel snel koud. Op een gegeven moment heb ik daarom haar pakje en tuigje maar uit en af gedaan, haar lekker afgedroogd en in mijn fleecetrui gewikkeld. gelukkig hielp dat goed. Toen ze bij thuiskomst weer praatjes had, was ik voor een keertje blij met dat getetter! Morgen weer een nieuwe dag. Ik neem een extra droog jasje mee voor na de wandeling en een lekker fleecedekentje zodat Doortje niet in 1 keer te snel afkoelt.
Trots op mijn klauterteckel!