26-01
Opnieuw een mooie dag voor de boeg. We gingen wat eerder weg, omdat we nog een uurtje moesten rijden naar de Rauris. Daar zouden we met een sneeuwscooter naar boven worden gebracht. Omdat dit erg koud zou zijn, had ik mezelf extra dik aangekleed en voor Doortje een extra jasje en fleecedekentje meegenomen.
Met de sneeuwscooter omhoog
We moesten nog wel even wachten op de sneeuwscooter, dus ik besloot Doortje maar op te tillen, zodat ze niet al koud zou zijn voordat we weggingen. Mijn tenen daarentegen hadden het wel koud.
Uiteindelijk bleek de sneeuwscooter vol en werden wij met een jeep naar boven gebracht waar onze wandeling in de Rauris zou beginnen. En nee, we zaten niet lekker binnen, maar achterin de bak! We waren met vijf personen en vier honden, dus we zaten in ieder geval dicht en een soort van warm tegen elkaar aan 😉
Doortje lag op schoot dik ingepakt. Ik was benieuwd hoe ze het zou vinden, maar ze was totaal ontspannen. Ondanks dat we niet met de sneeuwscooter gingen, was dit toch ook wel heel gaaf. Ja het was zeker koud, maar ik had het niet willen missen. Boven wist ik niet meer of mijn tenen nou waren opgewarmd van het tegen elkaar aan zitten of dat ik ze gewoon niet meer voelde door de kou en doordat mijn benen en voeten sliepen. Gelukkig gingen we eerst wat warms drinken in de hut zodat we in ieder geval niet koud aan onze wandeling hoefden te beginnen.
Nederlanders in oud woud Rauris
Tijdens het opwarmen in de hut kon ik mooi Doortje haar babysokjes aan doen tegen de sneeuw en nadat we allemaal weer w
aren opgewarmd, kon de wandeling beginnen. Buiten waren ze aan het oefenen met ijsklimmen, maar in de verte werd er echt geklommen tegen een bevroren waterval. Gaaf om te zien.
Vandaag zou het vooral afdalen worden. Doortje was weer ongeduldig om te vertrekken en toen we gingen lopen, liep ze weer alsof ze nooit anders deed. De sokjes vond ze duidelijk fijn en ze liep er dan ook zo op weg.
Omringd door bergen liepen we door het woud van Rauris met hele hoge oude bomen. Wederom bijzonder mooi. Af en toe kwamen we nog wat andere wandelaars tegen of mensen op toerskies, maar verder was het rustig…totdat we op een grote groep Nederlanders stuitten… Gelukkig hadden wij het grootste deel er al op zitten, want op een gegeven moment liepen ze ons op de hielen. Doortje begon moe te worden en liep d
us niet meer zo snel. Ik had daar op zich geen moeite mee en begreep dat goed (ik was zelf inmiddels ook moe), maar ik voelde me toch opgejaagd. Op een gegeven moment heb ik Doortje opgetild, zodat ik haar in ieder geval niet hoefde te pushen om door te lopen. Gelukkig bleek dat nog geen kilometer bij de bus vandaan.
Bij de bus hebben we onze spullen in de bus gedaan en onderweg hebben we nog wat gegeten. Ik voelde me behoorlijk moe, maar het was weer prachtig! Ik heb weleens gezegd dat alles met hond twee keer zo leuk is en daar blijf ik bij! Het is niet alleen genieten van de mooie omgeving, maar ook van mijn stoere berghondje!
Facebook Instagram