10-08

Vandaag was het plan om een wandeling van 1,5 uur bergafwaarts te gaan maken. Van de campingeigenaresse hadden we een mooi kaartje gekregen met wandelroutes inclusief uitleg. Dus honden in hun tuigen, wandelschoenen aan, wandelstokken mee, rugzakken met drinken erin op en op naar boven dan maar.

 

Plan Bois, het mooie bergmeertje en onvindbare bordjes

Vanuit les Coches (een plaatsje boven Montchavin) konden we een gondeltje pakken naar het beginpunt. Om daar te komen reed er een navette (pendelbus) gratis heen en weer van boven naar beneden en andersom. Erg handig. Omdat er ook veel mensen aan VTT (= vélo tout terrain) doen hier, zat er achterop de bus een groot rek speciaal voor fietsen. Superhandig.

De gondel zou voor André de eerste keer zijn en dat met hoogtevrees. Gelukkig ging de gondel niet hoog en deed hij er ook wel een stuk korter dan een uur over, dus voor we er erg in hadden, stonden we al boven.
De route die we zouden lopen heette ‘Plan Bois’ en zou ook voeren langs een, in ons idee, mooi bergmeertje. Voor deze wandeling naar beneden stond 1,5 uur. Vol goede moed gingen we van start en volgden we keurig de bordjes, maar al snel zagen we geen bordjes meer, dus dat betekende een stukje terug en jawel, aan een paal van een restaurant ergens half verscholen hing een klein bordje. Dat we die nou gemist hadden. Echt heeeel vreemd! 😉 Gelukkig waren we weer op het juiste pad en konden we door.

Water hoorden we steeds en we zagen het soms ook voorbij stromen, maar een mooi bergmeer? Ho maar! Maar niet alleen bleek het bergmeer onvindbaar, op een gegeven moment zagen we wederom geen bordjes meer. Terug zou betekenen dat we een behoorlijk stuk stijl omhoog zouden moeten. Daarbij hadden we ook nog de uitleg op onze papieren kaart, maar ook daar kwamen we niet meer mee weg op een gegeven moment. We moesten toegeven: we waren de weg kwijt. Deze wandeling van maar 1,5 uur zou duidelijk langer dan 1,5 uur gaan duren.

Gelukkig waren we niet echt verdwaald, aangezien Montchavin gewoon ergens beneden ons lag en we ook niet in een bos liepen, maar over open terrein (lees: skipistes). Het voordeel van lopen op skipistes is dat er dus ook overal borden staan om in de winter de skiërs de weg te wijzen, dus wij zijn die borden maar gaan volgen.
Toen we op een gegeven moment bij de Vanoise Express (een dubbeldekse gondel die een aantal grote skigebieden verbindt) uitkwamen, was duidelijk dat we in plaats van recht naar beneden op ons doel af, teveel naar opzij waren gelopen. Het was een gekke wandeling, want we wisten zelf niet meer wat nou het verstandigste was: over de weg die naar beneden slingerde in bochten of toch via de skipistes. Via de weg zou extra meters betekenen, dus om die reden toch maar de pistes weer genomen en jawel, uiteindelijk na ongeveer 3.15 uur ploeteren kwam Montchavin in zicht! Jeetje zeg, ik kwam kapot aan bij de tent. Berg op is conditioneel gezien dan misschien zwaarder, maar dat doe ik liever dan 3.15 uur bergafwaarts lopen…pffff… Op de camping ben ik gelijk even onder de douche gesprongen en dat was heerlijk! daarna lekker niets gedaan bij de tent, lekker met mijn benen omhoog zitten in een luie stoel.

 

C’est comme si un ange fait pipi sur la langue

Na wat uitgerust te zijn, zijn we naar de avondmarkt in Montchavin gegaan. Dat was leuk, niet erg groot. Het was een soort kunstmarktje. Na overal even te hebben gekeken, zijn we lekker een terrasje gaan zoeken waar we hebben gegeten. Dat hadden we na zo’n wandeling wel verdiend. En we hadden toch lekker eten!!! We hadden een menu gekozen met gerechten uit de streek.
Vooraf kregen we Reblochon roti. Reblochon is een kaas uit de Savoie. Het was echt alsof er een engeltje over onze tong pieste…zoooo lekker! Toen de ober vroeg of alles naar wens was, heb ik dit leuke spreekwoord even vertaald naar het Frans. Het resultaat: een geschrokken ober die dacht dat we het helemaal niet lekker vonden! Hahaha! Dat was grappig en we lagen dan ook dubbel van het lachen.

 

 

 

Facebook Instagram