Omdat ik geen auto heb, ben ik wat meer afhankelijk van de bus en de trein. Dat betekent dat mijn honden ook af en toe mee gaan met het OV. Voor Doortje is dat na 9 jaar gesneden koek, maar voor Filou ligt dat anders.
Door de hitte van afgelopen zomer had ik nog niet veel met hem geoefend. Een paar weken terug besloot ik dat het weleens tijd werd. Na wat hele korte busritjes, mocht Filou deze week voor het echie mee op pad.

Met de bus…spannend

Omdat Filou het nog best spannend vond in de bus die paar korte ritjes, wilde ik het wel zo fijn mogelijk voor hem maken nu we wat langer onderweg zouden zijn. Los op schoot bleek tot nu toe niet ideaal. Filou kan zijn rust dan niet vinden en wil het liefst op mijn schoot staan. Voor een paar haltes is het niet zo erg dat hij zijn rust nog niet helemaal heeft, maar nu leek los op schoot me geen optie. Gelukkig heb ik een draagtas waar hij goed in blijft zitten als ik hem erin doe, dus ik besloot dat te proberen. Dat bleek een goede zet. Op deze manier zat hij dichtbij mij en kon hij niet gaan staan.
Het was nou ook weer niet zo dat hij rustig zat… Hij vond het spannend en bij iedere bocht, hobbel, verandering, geluidje, reageerde hij. Hij heeft ook flink gegaapt de hele weg. Op zulke momenten ben ik blij dat ik zie wat er met hem gebeurt en ik kan inspelen op de situatie, hem steun kan geven. Het liefste zou ik willen dat hij leert om voor me op de grond te zitten, maar dat is nu echt nog teveel voor hem, dus op schoot in de tas is voor nu helemaal prima.

Met de trein…spannend

Voor het eerst in de trein

na een busritje van ruim een half uur arriveerden we op station Driebergen-Zeist. Momenteel niet het meest rustige station vanwege de grote verbouwingen. We hadden veel overstaptijd, dus ik besloot op een bankje op het perron te wachten. En ja, dan krijg je te maken met voorbij razende IC’s…spannend! Om het wat leuk te maken, had ik worstjes mee en die kwamen tevoorschijn als er een trein door het station denderde. Die wilde Filou wel eten. Mooi!
Na een poosje wachten, mochten we zelf mee met de trein. Best gek om nu Filou op schoot te hebben in plaats van Doortje, maar ook weer heel leuk. Filou kon naar buiten kijken, maar wist volgens mij niet zo goed waar hij moest kijken vanwege de snelheid. Voor hij het wist, waren we al op bestemming en had hij zijn eerste treinritje erop zitten. Knappe Filou.

De terugweg was iets minder spannend. Meneer was te moe van ons uitje om nog boe of bah te blaffen. Ondanks dat hij het reizen met het OV dus echt wel wat spannend vond, heeft hij het super gedaan. Hij is heel lief geweest en ik hoop dat hij steun van mij heeft ervaren.
Doortje vond het reizen met bus en trein in het begin ook spannend, maar uiteindelijk zijn we zelfs met de trein naar Oostenrijk geweest. Wie weet dat ik dat avontuur met Filou ook nog weleens mag beleven 😉

Neem jij jouw hond(en) weleens mee in de bus of de trein?

Moe na een dagje op pad