15-01

Vandaag stond er een wandeling naar een waterval op het programma. Op tijd uit de veren, ontbijten met warme broodjes en koffie. Tas klaar, sneeuwschoenen mee en sneeuwkettingen passen. Na een poosje rijden en ondertussen genietend van de zon op de besneeuwde bergen, kwamen we aan op bestemming. Ook hier was het weer spiegelglad, dus voorzichtig uitstappen was niet onverstandig. Omdat het zo glad was, hadden we sneeuwkettingen mee en niet voor om de wielen van de auto. Nee, voor onder onze schoenen. Dus gauw sneeuwkettingen om, stokken paraat en op naar de waterval!

Paradijs

Het was direct al zo mooi buiten. Prachtig, overal sneeuw om ons heen. De wandeling begon naar een stroompje beneden met een heel kleine waterval. Dat was al super; Toen wisten we nog niet wat we nog meer te zien zouden krijgen. Al snel liep het pad flink omhoog. Doortje liep weer supergoed naar boven, maar her en der had ze mijn hulp echt wel nodig. Sommige stukjes waren namelijk niet alleen steil voor haar korte pootjes, maar ook nog eens glad. Leuke uitdaging om ons goed naar boven te loodsen, maar dat lukte prima!
Onderweg naar de waterval kwamen we mooie uitzichtpunten tegen met als één van de hoogtepunten een rooster waarop je kon gaan staan boven de diepte. Als je naar beneden keek, door het rooster heen, dan keek je behoorlijk diep naar beneden naar een prachtige blauwe poel waarin de waterval neer kwam. Zo ontzettend gaaf! tegen de rotswanden hingen ijspegels. Het was echt weergaloos mooi. Onderweg kwamen we sowieso veel bevroren water tegen de rotswanden tegen. Eenmaal boven kwamen we uit bij een stroom met op de oevers allemaal besneeuwde keien. De zon scheen precies op het water en de sneeuw. Het was echt sprookjesachtig. Dit werd onze lunchplek. Lunchen op zo’n paradijselijke plek…zeker geen straf. Terwijl ik lekker at en warme thee dronk, zat Doortje lekker om zich heen te kijken, genieten in de zon. We waren precies op tijd daar, want toen we klaar waren met eten en uit waren gefotografeerd, zakte de zon weg achter de bergen en werd het snel fris. Rugzakken weer op en verder maar weer.

 

Spannende afdaling

Aan de andere kant van de waterval liepen we naar beneden. Dat was pittig en spannend voor mij. Omdat Doortje hier niet goed zelf kon lopen, moest ik haar op tillen. Dat betekende dat ik een stok minder kon gebruiken met lopen en ook  nog eens een hand minder had voor mezelf. Aangezien ik graag veilig beneden wilde komen, heb ik Doortje aan de gids gegeven zodat ik me op mezelf kon focussen. Stapje voor stapje afgedaald. Pure inspanning, maar wat ben ik blij dat ik dit heb gedaan. Het was zeker een overwinning op mezelf! Ik voel me zo trots op mezelf en op Doortje, want dit was ook voor haar niet altijd makkelijk. Zo dankbaar dat we dit hebben mogen doen!
Nadat we allemaal weer veilig beneden waren, hebben we onszelf nog even verwend met een hapje en een drankje. Dat hapje was in mijn geval een heerlijke Apfelstrudel met slagroom. Dat had ik wel verdiend. Doortje zat ondertussen al gewikkeld in een warm dekentje lekker te dutten op mijn schoot. Eenmaal opgewarmd en de buiken weer gevuld, zijn we weer naar de DogMountainInn terug gegaan waar we hebben nagenoten door het bekijken van alle foto’s.

 

 

Facebook Instagram