18-01

Vandaag vond de optionele wandeling plaats en tevens onze laatste wandeling met gids van deze week. Toen de wekker vanmorgen ging, voelde ik mijn lijf en had ik toch wel enigszins moeite mijn lekkere warme bedje te verlaten. Maar natuurlijk lukte het me om op te staan. Na een warme douche en het ontbijt, konden we vertrekken. Vandaag geen sneeuwval, maar zon!

Kers op de taart

We werden eerst omhoog gebracht en van daaruit zouden we naar beneden lopen. Niet over een weg, maar door het bos waar geen paadjes meer te bekennen waren. Het enige dat we zagen, was een dikke sneeuwdeken die alles bedekte. Weergaloos!
Omdat ik moe was, startte ik wat moeizaam, maar gelukkig kwam dat snel goed. Vanaf dat moment was het genieten met de grote G! De sneeuw was nog dieper dan gisteren. Ook nu liepen we weer een nieuw spoor.
Het was zo mooi en rustig, zo één en al natuur, zo één zijn met de natuur. De zon die alles bescheen maakte het weer tot een sprookje. Dit was de kers op de taart van vorig jaar. Op een gegeven moment viel Doortje steeds om, dus is ze weer even gedragen. Ik had het idee dat dit kwam doordat één van haar sokjes was afgezakt. Met haar achterpootje stapte ze er steeds op. Toen ze onderweg een paar sokjes verloor, liep ze gelijk makkelijker.

Wegzakken in de diepe sneeuw

Ondanks dat het prachtig was, werd de wandeling toch wat ingekort omdat de twee andere honden veel last hadden van ijsklonten in de vacht en ook voor Doortje was de sneeuw vandaag weer behoorlijk diep. Prima voor ons allen om wat korter te lopen. Minder mooi was het niet en minder genieten al helemaal niet. Het laatste stuk was nog een uitdaging met wat hindernissen, maar Doortje zat weer lekker bij de gids op de arm. Ik kon de hindernissen dus rustig nemen. Dat ging goed. Een ander pluspunt was dat ik nu eens niet achteraan hoefde te lopen. Hierdoor liep ik nu toch net iets meer door de diepe sneeuw. Toen we vlakbij de weg waren, heb ik nog even mijn eigen spoortje door de diepe sneeuw getrokken en al was dat maar een paar meter, het voelde geweldig! Vorig jaar liepen we in een sprookjesboek; Vandaag liepen we in hoofdstuk 2 van datzelfde boek. Op sommige momenten was het pittig qua wandelen in verschillende opzichten, maar wat ben ik blij dat ik dit weer heb mogen doen met mijn maatje. Zo trots!