Het leven kan soms een wending nemen die je niet had voorzien.

Foto: Jessica Wouters

1 April 2018 liep ik mijn (voorlopig) laatste dogdancewedstrijd met Doortje. Hoe lekker we ook op weg waren, ik merkte aan haar dat het allemaal wat veel begon te worden. 4 Jaar hebben we heel intens aan dogdance gedaan. In die periode hebben we beiden onszelf meerdere keren overwonnen en overtroffen. Hoe ontzettend jammer ik het ook vond, voor Doortjes welzijn moest ik het besluit nemen het dogdance op een laag pitje te gaan voort zetten.

Sheltiepups

Op dat zelfde moment verwachtte degene bij wie we trainden Sheltiepups.
Al meerdere jaren fantaseerde ik over een tweede hond en welk ras het dan zou moeten worden. Het laatste jaar was dat wel duidelijk voor mij… Ik was verliefd geworden op de Sheltie.

1 April, toch een beetje een emotionele wedstrijddag, telde ik 1 en 1 bij elkaar op… Vanaf dat moment wist ik dat ik een pup wilde van degene bij wie we trainden. De pups werden al verwacht in april. Het was nog onzeker of er nog wel pups beschikbaar zouden zijn. Stiekem zat ik al na te denken over namen en al vrij snel had ik Filou als optie. Toch wilde ik nog even verder zoeken. Ik wilde wel een naam met een F. Gewoon, omdat mijn gevoel dat zei. Uiteindelijk bleef ik bij Filou (Mon Petit Filou voluit).
Maar ja, dan heb je een naam… Wat nou als er helemaal geen pup meer beschikbaar zou zijn voor mij? Ik wilde het zo graag, maar ik moest me ook instellen op een teleurstelling.

Wel of geen Filou?

20 April…in de ochtend werden er 6 mooie gezonde pups geboren. Ik zag de foto’s en vroeg me steeds weer af… Zou er een Filou tussen zitten? Wat een spanning. Niet veel later moesten de pups namen krijgen…en jawel, een naam beginnend met een F. Iets dat ik van tevoren niet wist. Was dit een goed voorteken? Daar wilde ik heel graag in geloven.

Na heel veel duimen gedraaid te hebben, kwam het verlossende woord. Er waren nog reutjes beschikbaar.
Wat was ik blij 😀 Er zat een Filou tussen de Sheltiepups!
Toen de pups een paar weekjes oud waren, mocht ik komen kijken. Dat was fijn, want zo zou het al wat tastbaarder worden.

Mijn leven nam ineens wel zo’n onverwachte wending dat ik echt even van mijn padje af was. Ik vroeg me zelfs af hoe ik zo’n hondje nou ook alweer zindelijk moest krijgen. Van alles haalde ik me in mijn hoofd. Terwijl anderen de 4 weken die ik nog moest wachten lang vonden, was ik blij dat ik die tijd nog even had.

Gelukkig sloegen deze emoties om toen ik de pups nog een keertje had bezocht en het ook duidelijk was welke pup mijn Filou zou worden. En wat werd ik verliefd op Filoutje! Omdat ik dichtbij de fokster woon, kon ik een paar keer per week lekker puppyknuffelen. Zo konden Filou en ik elkaar alvast een beetje leren kennen. Het was keer op keer genieten van deze lieve kleine man en zijn broers en zussen!

Die (lange ;-)) 4 weken zijn omgevlogen en nu is het bijna zover dat ik Filou mag ophalen. Natuurlijk ben ik zenuwachtig, maar ik voel me er ook helemaal klaar voor! Ik vind het spannend hoe Doortje het zal vinden, maar ik heb er ook alle vertrouwen in dat het helemaal goed gaat komen!

Mijn leven nam een hele onverwachte wending, maar wat ben ik er blij mee!

Hoe kwam jouw pup in jouw leven?